پارچه بی بافت، لایه ای است که از درهم رفتن و اتصال الیاف به یکدیگر با روشهای مختلف، مانند روشهای مکانیکی و حرارتی، تولید می شود.
در روش مکانیکی، با استفاده از سوزنزنی، درگیری و اتصال الیاف به وجود می آید. به این ترتیب که با وارد کردن ضربات متوالی سوزن بر لایه الیاف،الیاف در بعضی نقاط با یکدیگر درگیر می شوند و در نتیجه
اتصال و درهم رفتگی الیاف صورت می گیرد.

در روش حرارتی، با عبور هوای داغ از روی لایه الیاف،
بعضی از نقاط الیاف ذوب میشوند و به هم می چسبند و به این ترتیب
لایه پیوسته و متصلی از الیاف به وجود می آید.

بر خلاف روش بافندگی تاری ــ پودی و بافندگی حلقوی، که ابتدا الیاف به نخ تبدیل و پس از درگیری و اتصال نخها، پارچه
تولید می شود، پارچه بی بافت، مستقیماً از اتصال و درهم رفتگی الیاف به وجود می آید. لذا، مراحل تولید پارچه های بی بافت کمتر و ساده تر و در نتیجه هزینه تولید این پارچه ها کمتر است. در مقابل، استحکام پارچه های بی بافت از پارچه های تاری ــ پودی و حلقوی کمتر است.
از مصارف گوناگون پارچه های بی بافت می توان به پوشک بچه، دستمال کاغذی، بانداژ، لباس جراحان، ماسک، چای کیسهای، روبالشی یک بار مصرف مورد استفاده در هواپیما و قطار،لباس های یک بار مصرف و… اشاره نمود

مطالب مرتبط